Nicedir kalemi almadım elime...Yazmadım...Direndim...Sustum... Suskunluğumla isyan ettim...Lakin yüreğimi susturamadım...
Nicedir ağlamadım...Pusatlandım,gözyaşlarımı dışarı akıtmadım...Gönlüme çağladı gözyaşlarım..Yürek taşkınımdan dökülürken mısralar, bentler çektim önlerine, taşırmadım...
Derinlere gömdüm tüm insani duygularımı...Tepkisizdim her şeye...Bana göre tepkisiz, ama etrafıma bakınca herkes kadar tepkiliydim.Herkes gibi olmaya karar vermiştim.Herkes kadardı artık benim de beynim ve yüreğim...Ve kuruduum, kurudum...Ben , "Ben" olmaktan çıkmış, herkes gibi olmuştum...
Sonra bir gün, gözlerinde fırtınalar yaşadım Yağmurum...Sözlerinle yıldırımlar düşürdün yüreğime!..Öyle bir sarstın ki beni, bende bana ait gibi görünen ne varsa yıkıldı, yerle bir oldu sandım...Prefabrik evlere benzeyen hayatımın tüm tek düzeliklerini yıktı, seninle gelen sel baskınları...Beni öldürüyorsun sandım...Yüzüme vurdukça damlaların, yüreğime kor düştü, yandım...
"Bu sen değilsin!" dedin bana, sağanak sağanak üzerime yağarken...Ben yıkıldım , viran oldum zannederken, damlaların can verdi kurak topraklarıma ve yeniden yeşertti umutlarımı... " Özünü fark et! "dedin. " İçindeki hazineleri keşfet! Sana ihtiyacım var, bırakma kendini!...Haydi! Biraz daha gayret!..."
Ruhum viran bir şehre dönmüş, kelimelerim kaybolmuştu. Bir köşede , sessizliğimde yok olurken, elimden tutup kaldırdın beni..." Haydi " dedin... " Yolculuk başlıyor." " Nereye?" diye sordum, ışığı sönmüş gözlerimi yerden kaldırarak... " İçindeki hazineleri keşfetmeye ..." dedin.
Yağmurum!...Kelimelerim sende saklıymış meğer...Gözlerinmiş içimdeki hazinenin anahtarı...Ve...Ve senmişsin o hazinenin ta kendisi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder