KORKUYORUM

Hani bir gün bana "Nelerden korkarsın?" diye sormuştun ya, ben de "Korkmaktan korkarım." demiştim.Biliyor musun, bugün gerçekten korktum...

Hani ıssız ve karanlık bir ormanda yürürsün.Gündüzdür aslında ama ağaçlar güneşe izin vermezler ormanı aydınlatması için.Ve o ıssızlıkta bir baykuşun ürperten sesini duyarsın ya...Ürperirsin saçından tırnağına kadar.Öylesine korktum işte...

Oysa çok değil, birkaç ay önce öyle bir ormanda yürümüştük seninle gönül köşküne giderken.Hani kuru yaprakların ayaklarımızın altında çıtırdamasını, rüzgârın uğultusunu bile , hoşumuza giden bir müzik gibi dinlemiştik.Karanlık gelmemişti o zaman orman bana.O zaman güneşim yanımdaydı ve kulağımın duyduğu tek ses vardı: SENİN SESİN...Korku aklımın ucundan bile geçmiyordu.

Şimdiyse korkuyorum.Her hücremde , tüm ruhumda hissettiğim bir korku bu. Korkum bu ıssız ormandan mı, yoksa sensizlikten mi bilmiyorum.Baykuş çığlıkları mı ödümü patlatan, yoksa sesini bir daha hiç duyamayacak olmak mı?Yoksa unutulmuşluğun acısı mı beni bu kadar ürkek yapan? Gerçeklerin borazanından çıkan, hayallerimi yırtan ses mi korkmama sebep?

Her adım başı karşıma dikilen,asırlık ağaçlar gibi kök salan sorunlar mı elimi kolumu bağlayan?Artık ümit baltasının ucu köreldi mi ki, bu ağaçları kesip yok etmeye mecal bile bulamıyorum kendimde?

Her şeyi olduğu gibi kabullenmek mi çözüm?Herkes gibi olmak mı, mutlu yaşayabilmenin kuralı?Cesaretin olmadığı yerde mi korkular ağır basar? Yoksa cesur olanlar sadece cahiller mi? Ya da sadece benciller mi cesur olanlar?Korkularım kendimden başkalarını düşünmemden mi kaynaklanıyor?Ben korkak mıyım , yoksa fedakâr mı?

Bilmem ki bu sözler korkularımı anlatabildi mi sana? Söz ve mana atbaşı geçebildi mi gönül çizginden içeri?Korkunun libasını giydirdim kelimelerime...Kalemi kelepçeledim gerçeklere...Hayallerimin cezasını çoktan infaz ettim bile...Ve unutulması imkansızı unutmayı diledim.Biliyor musun? Ben korkmayı senden öğrendim...